Selmo Kurbegovic een man met een doel.

Het is vrijdags aan het eind van de middag , voorafgaand aan de wedstrijd tegen
Almere City FC als ik Selmo al etende zie zitten in het spelershome.
We hadden zo rond een uur of zes afgesproken voor een gesprek over het wel

en wee van deze Servische linksbuiten die dit seizoen uitkomt voor onze witte leeuwen.Hij verontschuldigd zich alhoewel ik eigenlijk een kwartier te vroeg ben en met een ferme handdruk vraagt hij me hoe het gaat met mij en na alle beleefdheden te hebben uitgewisseld stel ik voor om een rustig plekje te zoeken. We nemen plaats in een vrij kantoor en even zie ik een stukje onzekerheid in zijn ogen maar al snel is het ons kent ons en kan ik dus mijn vragen stellen die ik al een tijdje in mijn geheugen had opgeslagen.

Blij verrast is hij dat ik een notitie had gemaakt met daarop wat van zijn gegevens en dus ook van zijn woonplaats Priboj in Servië waar hij in 1985 is geboren. Op de voor de hand liggende vraag hoe hij in Nederland terecht is gekomen zit een heel verhaal. De familie Kurbegovic is in ’93 gevlucht naar Nederland vanwege de oorlogsituatie in zijn thuisland , alles moesten ze achterlaten en dat was veel want de familie was er één van hoge opleiding , financieel in goeden doen en zeer hecht als gezin. Vooral zijn vader heeft hier zeer veel moeite mee gehad en pas na drie jaar kreeg men in Nederland een vaste status waarna het gezin de draad weer kon oppakken en zich kon settelen in dit land. Dit verhaal doet hem zichtbaar nog heel veel ondanks dat hij pas acht jaar was toen dit allemaal gebeurde , dus schakelde ik over naar het voetbal waar zijn passie ligt.

In Priboj voetbalde hij altijd op straat met vriendjes en had toen echt nog niet het idee om een profvoetballer te worden. Eenmaal in Nederland duurde het tot zijn veertiende voordat Selmo echt met voetballen begon en wel bij Rijnsburgse boys in de jeugd. Op zijn achttiende scheurde hij zijn kruisbanden en heeft toen twee jaar niet kunnen voetballen maar eenmaal weer op het veld viel zijn spel op en kwam hij in contact met Tscheu La Ling die toen “eigenaar” was van de Slowaakse club AS Trenčín . La Ling bood hem een contract aan voor een jaar want een goede linksbuiten kon de club goed gebruiken. Pijnlijk voor Selmo was het dat hij op een hotelkamer kwam te zitten en buiten het voetbal helemaal niets had en dus al snel heimwee kreeg. Mede doordat ik niet werd betaald ben ik weer terug naar Nederland gegaan en kon stage lopen bij Helmond Sport alwaar ik voor het eerst in contact kwam met Jan Poortvliet laat hij weten. Na ruim een maand verkast hij naar ADO en komt daar uit voor de beloftes van de Haagse club toen onder leiding van Wiljan Vloet en Marco Gentile . Ook hier zat het niet mee verteld hij want door een liesbreuk stond ik weer langs de kant en kon dus niet voetballen maar moest zeven maanden revalideren. Toen ik weer mocht spelen kreeg ik een belletje van Poortvliet die toen bij Southampton zat of ik stage wilde lopen wat voor mij toch wel een mooie stap zou kunnen zijn naar het grotere werk en dus reisde ik af naar Engeland voor een hernieuwde kennismaking met Jan. Dit duurde overigens niet lang want door onenigheid tussen Poortvliet en Wotte besloot Jan te vertrekken en was voor mij de stage ook klaar. Weer terug in Nederland zocht Poortvliet opnieuw contact met mij , hij was inmiddels coach bij Eindhoven .

Dit zit goed Selmo vertelde hij mij , er is nog een plek voor een contractspeler en die mag je komen verdienen . Die kans heb ik met beide handen aangegrepen en heb de technische staf van de club weten te overtuigen van mijn kwaliteiten.

Je begrijpt dat ik warme gevoelens heb voor deze trainer die vertrouwen heeft in mij en ondanks dat ik momenteel geen vaste basisplaats heb is hij toch een soort van vaderfiguur voor mij en de groep want het ene moment scheld hij je de huis vol als je niet de volle 100% geeft en het andere moment krijg je een schouderklopje als je dat verdient. Het is aan mij om te vechten voor een plekje op het veld en door verschillende versterkingen is de concurrentie voor een plekje bij de eerste elf behoorlijk groter geworden. Ondanks die concurrentie is het wel een team geworden die elkaar het beste gunt en als geheel de goede en minder goede momenten en wedstrijden meemaken. Ik vind Telstar een warme club verteld hij me met nadruk , je merkt dat iedereen hier welkom is en de medewerkers en het bestuur gaan met ons om als familie en dat waardeer ik zeer. Dat Kurbegovic een familieman is blijkt wel uit het feit dat hij dagelijks meerdere malen met zijn familie belt en dus weet hoe het familiegevoel is. Natuurlijk wil ik ook even een paar persoonlijke dingen van Selmo weten en vraag hem naar zijn favoriete eten want als sporter moet je gezond eten nietwaar? Ik ben een echte viseter zegt hij en eet dat dus zeer vaak , ook kip en pasta’s vind ik lekker. Een biefstukje , is op zijn tijd wel lekker ja al gaat er niets boven vis.

Als we het daarna over de supporters hebben van ons Telstar zie ik toch weer die enigszins onzekere blik in zijn ogen. Ik wil graag slagen als speler en aan de fans van de club laten zien wat ik kan maar doordat ik niet al te veel speel voel ik dat als een beetje als falen naar de supporters toe en ik hoop dat ze mij dat niet kwalijk nemen. Zoals de uitwedstrijd bij Sparta , ja dan ben ik trots om voor deze club en deze fans te mogen spelen en dat geeft een geweldig gevoel , dan weet je waar je het voor doet. Of er binnen de club spelers zijn waar onze linkerspits veel mee optrekt zegt hij het volgende : het zal logisch zijn dat ik veel bespreek met mijn Servische ploeggenoot Zlatan , hoe je het ook went of keert door je geboorteland heb je toch een band nietwaar? Selmo Kurbegovic wil graag laten zien wat hij kan en het hoogst mogelijke bereiken en ik denk dat dat een goede instelling is dus wens ik hem met een stevige handdruk het allerbeste en voor later die avond toch nog wat speelminuten.

Selmo bedankt voor dit open gesprek.

Pieter Hoogeveen